Recenzja książki Guido Parisi pt. Quella notte in Polonia
Z reguły nie przedstawiam postaci autorów, których książki przychodzi mi recenzować, tym razem jednak uczynię wyjątek. Powodem dla którego pragnę to zrobić jest fakt, że osobiście znam autora i darzę go ogromną sympatią.
Guido Parisi jest wykładowcą akademickim, który swoje życie zawodowe poświęcił nauczaniu języka i kultury włoskiej studentów, kształcących się na uniwersytetach w Kanadzie, Finlandii, Polsce i na Litwie. Był też założycielem oraz wieloletnim prezesem oddziału Stowarzyszenia Dante Alighieri w Katowicach.
Po raz pierwszy zetknąłem się z nim w 2005 r. w Katowicach, gdy zostałem jednym z jego studentów. Od tego czasu uważam go za swojego przyjaciela i mentora.
„Nie wiem czy niniejsze opowiadanie jest tworem wyłącznie mojej wyobraźni, czy historia ta wydarzyła się naprawdę. Być może chodzi zarówno o jedno jak i o drugie”.
Cytat ten pochodzi z dedykacji, którą autor zamieścił w podarowanym mi egzemplarzu swojej książki i trudno byłoby się pokusić o lepsza zachętę do rozpoczęcia lektury tego opowiadania.
Intrygująca i tajemnicza, pełna ukrytych znaczeń, które zmuszają czytelnika do ciągłych refleksji, tak w skrócie mógłbym scharakteryzować książkę napisaną przez Guido Parisi. Autor, który wiele lat swego życia spędził w Katowicach, pracując na Uniwersytecie Śląskim jako wykładowca języka i kultury włoskiej, zabiera swoich czytelników w podróż do miejsc, które podczas swojego pobytu tak dobrze poznał tj. do Katowic i Sosnowca. Te dwa położone blisko siebie miasta stają się miejscem, w których rozgrywa się główna część akcji powieści.
Guido Parisi jest bardzo uważnym obserwatorem, wrażliwym na specyfikę miejsc, które odwiedza i jest ciekawym ludzi, których spotyka. W jaki inny sposób bowiem, wytłumaczyć jego zainteresowanie Katowicami, miastem tak mało interesującym i odległym dla Włocha? Doświadczone przez autora w tym miejscu emocje, przekształciły się w wizję artystyczną, która stała się prawdziwym źródłem inspiracji do napisania tej książki.
Opowiadanie Quella notte in Polonia, przenosi czytelników w najmroczniejszy moment XX w. to jest w czasy II Wojny Światowej. Autor przedstawia historię młodego człowieka, Niemca o imieniu Albert, który wychowany w duchu ideologii nazistowskiej, staje się krwawym i bezwzględnym oprawcą w machinie śmierci stworzonej przez Adolfa Hitlera.
Jako młody oficer, zostaje on oddelegowany do obozu koncentracyjnego w Auschwitz, gdzie daje się poznać jako okrutny i bezwzględny wykonawca rozkazów Führera. Z gorliwością realizuje on plan eksterminacji podludzi, do których według ideologii nazistowskiej zaliczali się: Żydzi, Romowie i Słowianie.
Guido Parisi bardzo sprawnie i z dużą łatwością nakreśla fabułę, w którą wciąga czytelnika. Książkę czyta się jednym tchem, niczym dobrą powieść sensacyjną, którą w żadnej mierze nie jest. Autorowi udało się przekroczyć granice, dzielące gatunki literackie. Fabuła staje się dla pisarza jedynie pretekstem do tego, by poruszyć odwieczne tematy egzystencjalne, ważne dla każdego z nas, takie jak choćby istnienie Boga, wagę popełnianych grzechów czy sens przebaczenia. Autor zadaje ponadto pytania dotyczące granic lojalności żołnierzy w stosunku do swoich dowódców oraz moralnej odpowiedzialności za zbrodnie popełniane przy wykonywaniu rozkazów.
Opowiadanie Guido Parisi jest swoistą parabolą, której przesłanie wyrywa się z ram czasowych fabuły. Autor przypomina czytelnikom jak prosto rządzący mogą manipulować narodami. Głos pisarza staję się dla nas przestrogą, ostrzeżeniem przed negowaniem wartości demokratycznych i pokazuje dokąd może ponownie doprowadzić nasze społeczeństwa skrajny populizm. Z tego punktu widzenia, wymowa tej powieści jest dziś bardziej aktualna niż kiedykolwiek.
Twórczość literacka, jak każda forma ekspresji artystycznej jest wzajemnym oddziaływaniem na siebie artysty i jego dzieła. Guido Parisi w pierwszym rozdziale swojej książki dzieli się swoimi przemyśleniami na ten temat. Twierdzi, że podczas tworzenia swojego dzieła, artysta musi pozostawać z nim w idealnej syntonii, w przeciwnym bowiem razie utraci ono swoją artystyczną wyjątkowość.
W przypadku opowiadania Quella notte in Polonia, daje się wyczuć, że jest to wyjątkowa książka i że autorowi w trakcie jej pisania udało się osiągnąć stan harmonii z tworzonym przez siebie tekstem.